یادمه یه کلیپ به همین اسم دیدم با آهنگی کلاسیک ایرانی .برای بار اول که دیدمش ازش خوشم نیومد ولی برای بار دوم و سوم که دیدمش کلی توی فکر رفتم و دیدم که حقایق زمونه رو نشون میده.
اونجایی که چشات به یکی می افته که واقعاْ درمونده شده و به محبت و عشق نیاز داره ،زندگی براش جهنم شده یا بهتره بگم زندگی رو براش جهنم کردن،
احساساتت گل میکنه و تصمیم می گیری بهر شکل ممکن کمکش کنی . بخاطر اون از همه چیز میگذری ، عشقو بهش هدیه میکنی، توی این مسیر جز چهره اون چیزی توی چشات نیست .همش با اونی ، حتی توی خواب باهاش زندگی میکنی.
مشکلاتشو بجون می خری ، خلاصه براش سنگ تموم میذاری .اما...!!!
بمحض اینکه از مشکلاتش خلاص میشه مثل پرنده ای می مونه که از قفس در رفته ، چند تا دونه پر کهنه برات میندازه و بعدش هم خداحافظ!!!
اونوقت تو می مونی و یه دنیا افسوس و انگشت به دهان، چون وقتی مسیر پروازش بطرف تو بشه بهت میگه که آدم دیوونه ای بوده ، خوشبختی رو داشته ولی بلد نبوده ازش لذت ببره و آخرش اینکه الآن خوشبخته و تو هم مزاحم زندگیش شدی!!!
اون که رفته دیگه هیچوقت نمیاد تا قیامت دل من گریه میخواد