دلتنگی ها ...

پدرم....

پدر دستات برام گهواره بودن

دو چشـمونت چراغ خونه من

بجزء تو از همـــه دنیا بریدم

کسی رو مثل تو عاشق ندیدم

ببـــوســــم پینــه دســتاتُ بابا

ببوسم صورت چون ماتو بابا

نشــسته روی موهات برف پیری

الــهی مـــــن بمـــــیرم تو نمیری

پدر ای قبـــله راه سعادت

کنارت بودنه واسم عبادت

"تو رو هم چون نفسها دوس دارم

نذار در حســرت چشــمات ببارم"

بخاطر دارم خوب سی وچهار سال پیش را، چه آسان از میان ما رفتی ...

هنوز هم التهاب آنروزها با من است و زمان، نبود تو را بیشتر می‌کند. کجاست عادت خاک؟ کجاست سردی‌اش که مرا نمی‌گیرد. باور دارم که هستی. هنوز منتظرم که چشمان منتظر تو را ببینم، وقتی مسافرِ خانه تو می‌شوم. سایه مانده روی دیوار اتاقت غریب است و غریبی می‌کند. هنوز بغضم می‌شکند وقتی عقربه‌ها می‌رسند به۵عصر وقتی قلبت ایستاد و قامت ضعیفت ترک خورد...
سلام پدر
دلگیر مباش از من اگر بد شده‌ام این روزها. دلگیر مباش از من اگر بد می‌کنم با خود.
اینجا نشسته‌ای، روبروی نگاه من و نگرانی، می‌دانم.
می‌دانم بد شده‌ام تو می‌دانی و خدا و همین است که تنها مانده‌ام بی تو.و همه چیز من چنان گم شده میان غبار، که خود را هم نمی‌بینم.روی از من مگردان در این لحظات نیازُ باور کن حالا بیشتر از پیش به تو و سایه مهرت نیاز دارم

علی چهارشنبه 25 خرداد‌ماه سال 1390 ساعت 12:23 ق.ظ

نظرات 4 + ارسال نظر

saeed چهارشنبه 25 خرداد‌ماه سال 1390 ساعت 10:23 ب.ظ

20 bud.

محمد پنج‌شنبه 26 خرداد‌ماه سال 1390 ساعت 12:13 ب.ظ

سلام عمو جان خیلی جالب بود واقعا حال کردم روز پدر و مجدد تبریک میگم

مونا یکشنبه 29 خرداد‌ماه سال 1390 ساعت 11:41 ب.ظ

پدر آن تیشه ای که بر خاک تو زد دست عجل
تیشه‌ای بود که شد باعث ویرانی من

یوسفت نام نهادند و به گرگت دادند
مرگ، گرگ تو شد، ای یوسف کنعانی من

مه گردون ادب بودی و در خاک شدی
خاک، زندان تو گشت، ای مه زندانی من

از ندانستن من، دزد قضا آگه بود
چو تو را برد، بخندید به نادانی من

آن که در زیر زمین، داد سر و سامانت
کاش میخورد غم بی‌سر و سامانی من

بسر خاک تو رفتم، خط پاکش خواندم
آه از این خط که نوشتند به پیشانی من

رفتی و روز مرا تیره تر از شب کردی
بی تو در ظلمتم، ای دیده‌ی نورانی من

بی تو اشک و غم و حسرت همه مهمان منند
قدمی رنجه کن از مهر، به مهمانی من

صفحه‌ی روی ز انظار، نهان میدارم
تا نخوانند بر این صفحه، پریشانی من

دهر، بسیار چو من سربگریبان دیده است
چه تفاوت کندش، سر به گریبانی من

عضو جمعیت حق گشتی و دیگر نخوری
غم تنهائی و مهجوری و حیرانی من

گل و ریحان کدامین چمنت بنمودند
که شکستی قفس، ای مرغ گلستانی من

من که قدر گهر پاک تو میدانستم
ز چه مفقود شدی، ای گهر کانی من

من که آب تو ز سرچشمه‌ی دل میدادم
آب و رنگت چه شد، ای لاله‌ی نعمانی من

من یکی مرغ غزلخوان تو بودم، چه فتاد
که دگر گوش نداری به نوا خوانی من

گنج خود خواندیم و رفتی و بگذاشتیم
ای عجب، بعد تو با کیست نگهبانی من!

مونا یکشنبه 29 خرداد‌ماه سال 1390 ساعت 11:49 ب.ظ

واژهایی که شاید در کلام کوچک است اما در معنا دریایی عظیم
قطره ای از بحر دل اوست.
صدای گام های خسته در هر غروب و شب هنگام شما را به یاد کدام لحظات زندگیتان می اندازد؟
پدر می آید با گام های محکم تا استحکام را به یاد در و دیوار و ساکنان خانه بیاندازد
روزگاری پدر ساعاتی کوتاه را به کسب و کار می پرداخت و چرخ زندگی می گشت
اما این روزها وقتی آفتاب بر کوه بوسه می زند پدر می رود،
شاید بتواند زمانی که آفتاب بر چهره ی خاک بوسه ی خداحافظی می زند
چرخ را به گونه ای چرخانده باشد....
وقتی اولین نگاهمان را بر زندگی گشودیم
سنگینی چرخ را بر دوش او گذاشتیم و
او پدر شد

روزها گذشت و اولین روزها دستانمان را در دستانش گذاشتیم
با هم تاتی تاتی کنان اتاق کوچک را پیمودیم
و او به عشق گام های کوچک ما سخت تر چرخ را هل می داد
اولین بابا گفتن او را به عرش عالی برد و حالا پدر،بابا بود و بابا،پدر
نمی دانم دستان کوچکتان را میان دستان بزرگش بیاد دارید
بزرگترین دستانی که می شناختید و به سختی یک انگشت او را میان دستتان جای می دادید
و در کنارش می دویدید تا هم گامش شوید؟
قوی ترین کسی که می شناختید پدر بود
بهترین حامی تان پدر بود.
کسی که با دستان پر به خانه می آید
باخنده ای بر لب و کوله بار خستگی بر دوش
تا به امروز اندیشیده اید که چرا پدر گاهی نشسته
و تکیه داده بر دیوار به خواب می رود؟ از خوشی؟
اولین روز مدرسه همه و همه اولین ها
دستانت که بزرگ و بزرگتر شد
به جای بوسه بر دستانش چه کردی؟
و حالا تو محکم و سنگین قدم بر می داری
انگار از روز اول اینگونه قدم بر می داشتی
انگار باد.... یاد آن روزها را با خود برده است!
امروز و هر روز روز پدر است. چرا که او هر روز پدر است.
هر روز محکم و خسته چرخ را می گرداند.دستان او هنوز بزرگ است
اما تو دیگر مسخ دستان خودت هستی
ولی پدر از تو نه دستان بزرگت را می خواهد و نه گام های استوارت را
زیرا بزرگی دستان و گام های استوار و دل شادت آرزویش بوده
و دل خوشی روزهای سختی اش.
او از تو لبخند محبت آمیزی
به سپاس همه ی آن روزها و شبها می خواهد.
پس لبخندت را از او دریغ مدار
و بدان دستانت هنوز کوچک است و تجربه ای ندارد
امید و اعتبارت به اعتبار اوست...